“Ga je paardrijden?” vraagt Kitty aan de man.
Hij knikt. Kitty pakt zijn handen en trommelt een ritme op het tafeltje van zijn rolstoel.
“Zo hard?” vraagt Kitty.
De man knikt. Kitty laat zijn handen heel snel trommelen.
“Zo hard ook?” vraagt Kitty.
De man lacht en knikt.
“Is dat niet veel te gevaarlijk, zo hard?” vraagt Kitty.
De man kijkt haar aan met een ondeugende blik en een brede lach. Dan trommelt hij zelf een ritme.
“Oh, zó hard”, zegt Kitty en de man knikt.
Voor een andere man maakt Kitty een tekening, om in te kleuren.
“Iedereen kan kleuren”, zegt hij.
“Niet iedereen kan het zo precies als jij”, zegt Kitty.
“Welke kleur nu?” vraagt hij.
“Nu oranje”, zegt Kitty, want dat is de enige kleur die de man nog niet heeft gebruikt.
“Die kleur ken ik niet”, zegt de man.
Een andere man staat als gehypnotiseerd naar een draaiende ventilator te kijken. Kitty geeft hem een knuffel. De man klakt drie keer met zijn tong en knipt een keer met zijn vingers. Kitty slaat tellend vier akkoorden aan op de ukelele. De man doet het opnieuw en Kitty speelt weer vier slagen.
“Dit gaat goed hè!” zegt Kitty. De man kijkt haar lachend aan. Dan kijkt hij weer naar de ventilator en droomt verder.