Apart

Impressie van een bezoek van contactclown Kitty aan ouderen met dementie in een verpleeghuis.
De vrouw staat op de gang en roept Kitty.
“Ik weet niet waar ik naar toe moet,” zegt de vrouw. “En waar ben ik eigenlijk?”
“Kom maar met me mee,” zegt Kitty. “Je bent in het verpleeghuis. Hier kwam je wonen toen je je arm gebroken had. Je was gevallen.”
“Dus nu ben ik een gevallen vrouw,” zegt de vrouw.
“Ja nu werk je in de prostitutie,” zegt Kitty.
De vrouw moet lachen. “Zó erg is het nog niet!” zegt ze.
Kitty en de vrouw gaan bij de andere bewoners zitten in de woonkamer.
“Jij bent een lieverd dat je je om mij bekommert,” zegt de vrouw. “Ik ga naar de Assemodee.”
“Ik ga mee, want in de Assemodee, is nog plaats voor twee,” zegt Kitty.
“En ik heb daar familie,” zegt de vrouw.
“Mevrouw van de Riet, die is er even niet,” leest de vrouw naast haar voor.
Ze slaat de bladzijde om en leest: “mevrouw van de Riet, die is er even niet.”
Op de volgende bladzijde heeft ze deze zin ook geschreven en die leest ze ook voor.
Kitty lacht en de vrouw kijkt Kitty aan.
“Ik maak een grapje,” zegt ze.
“Leuk!” zegt Kitty. “En nu zingen we samen een liedje.”
“Ook leuk,” zegt de vrouw en ze zingt enthousiast mee.
De andere vrouw legt haar hoofd op de tafel.
“Dat was mooi toch?” vraagt Kitty aan haar.
“Mooi?” zegt ze verontwaardigd, “die vrouw naast me zingt zó vals!”
“Oei,” zegt Kitty tegen de vrouw die vals zong. “Ze vond het níet mooi.”
“Ja, we deden ons best,” zegt ze. “Het was… apart!”