Banaan

.
Impressie van een bezoek van contactclown Kitty aan ouderen met dementie in een verpleeghuis.
“Wie is dat?” vraagt de man.
Kitty pakt zijn hand en laat die voelen aan haar neus.
“Ik ben Kitty en ik ben een clown,” zegt Kitty. “Of ben jij hier de clown?”
“Een clown!” zegt de man en lacht. “Ben ik een clown?”
“Clowns hebben net zulke grote schoenen als jij hebt,” zegt Kitty.
“Ja-a-ha,” zegt de man, “dat gaat te ver. Er is hier nog iemand?”
“Ja de zuster,” zegt Kitty. “Johanna.”
“Hé Jopie!” roept de man. “We moeten iets doen.”
“Wat heb je nodig?” vraagt Kitty.
“Blijf je eten?” vraagt de man.
“Wil je iets eten?” vraagt Kitty. “Ben je hongerig?”
“Nou,” zegt de man. “Gaan we eten?”
“Ik zie al iets,” zegt Kitty. “Hier: een banaan.”
De man piept als een hongerige cavia en Kitty pelt de banaan. Achter Kitty is een vrouw komen staan.
“Dag dame,” zegt de vrouw en ze wrijft Kitty over de wangen. “Wat ben je mooi.”
“Eerst even de cavia voeren,” zegt Kitty en geeft de geschilde banaan aan de man. De vrouw kijkt toe.
“Hij is jong hè,” zegt de vrouw dan.
“Een cavia wordt vaak maar drie jaar,” zegt Kitty. “Maar hoe dat komt…?”
“Ze worden opgegeten,” zegt de vrouw. “Door beesten.”
“Ach zo,” zegt Kitty. “De kringloop van het leven.”
De vrouw kijkt Kitty verbaasd aan. “Maar dat is geleerd!” zegt ze.
“Ik heb een neus voor wijze weetjes,” zegt Kitty. “Maar ik weet niet waarom de banaan lekker is en de schil zo smerig.”
De vrouw steekt haar tong vol walging uit.
“Dat weet ik ook niet,” zegt ze, “maar dat leren we nog wel.”