Bazen

Kitty loopt naar de man en de man loopt naar Kitty, tot ze als een stel rammen met de voorhoofden tegen elkaar staan. De man lacht en duwt Kitty met zijn hoofd de gang in. Daar pakt hij Kitty’s hand en leidt haar naar de vergaderruimte.
“Die heb ik gemaakt,” zegt hij wijzend naar de tafel.
“Met een zaag?” vraagt Kitty.
“Nee!” zegt de man verbijsterd, “met een kwast!”
“Ik heb hier een kwast,” zegt Kitty en ze geeft de man haar poederkwast.
De man pakt de kwast aan en heel zorgvuldig veegt hij ermee over Kitty’s hele gezicht.
“Zo,” zegt hij, “tegen het verweer.”
Met de lippenstift op de brillenglazen van al dat gepoetst, loopt Kitty met een ballon naar een andere man. Hij zit koffie te drinken. Ze geeft hem een hand en hij knijpt deze bijna fijn.
“Vind je dat lekker, koffie?” vraagt Kitty als ze zijn greep lospeutert.
“Ja,” zegt de man genietend.
“En bier, vind je dat lekker?”
“Mmm ja, lekker,” zegt de man.
“Maar dat mag toch niet?” vraagt Kitty.
“Ik wel,” zegt de man, “ik ben baas!”
“Oei, en wat vindt de directeur daarvan?” vraagt Kitty.
De man roept streng klinkende opmerkingen in zijn moedertaal, geïllustreerd met woeste zwaai gebaren.
“Ophoepelen?” vraagt Kitty.
“Ik zeg ophoepelen,” zegt de man.
De koffie is op dus Kitty mept de ballon naar de man. Luid lachend speelt hij het spelletje volleybal mee, weer op zeer woeste wijze.
“Wil je ook nog een liedje horen?” vraagt Kitty.
Nee, zegt hij met een vies gezicht.
Als Kitty hem bij het afscheid de hand geeft, drukt hij deze heel zachtjes.