Bij de koningin

“Vraag me maar hoe oud ik ben,” zegt de vrouw, “maar ik weet het niet. Tachtig, of tegen de honderd kan ook. Ik heb zúlke gaten in mijn geheugen,” zegt ze en houdt haar handen ver uit elkaar.
“Maar je hebt vast ook herinneringen in je geheugen,” zegt Kitty.
“Ja, ik heb heel wat van de wereld gezien,” zegt de vrouw. “En ook de koningin!”
“Juliana?” vraagt Kitty. “Was je niet bang dat ze je zou onthoofden als je iets verkeerds zei? Dat deden koninginnen vroeger hoor!”
“Ha ha,” lacht de vrouw, “dat was in barbaarse tijden. Mensen hebben zo’ n raar beeld van het koningshuis.”
De vrouw trekt er een hooghartig gezicht bij. “Ik kreeg gewoon een hand hoor.”
“Nou, ik weet niet of ik dat durf,” zegt Kitty.
“Je moet dat aanvoelen,” zegt de vrouw. “En dan weet je dat je heel gewoon mag doen.”
Een andere vrouw ligt onder een geblokte deken.
“Is het hier zo koud?” vraagt Kitty.
“Nee het is hier gewoon,” zegt de vrouw. “Ik heb het koud.”
“Maak maar een warm hutje van de deken,” zegt Kitty.
De vrouw wijst op de blokjes op de deken en zegt: “deze hier is al kapot en die andere is nog goed. Waardeloos hoor!”
“Gelukkig heb je personeel om je te helpen,” zegt Kitty.
De vrouw moet hard lachen. “Dat is geen personeel! Dat is je familie!”
Dan vertrekt haar gezicht. “Oei wat een pijn!”
“Het zit in je been hè? Zit je linkerbeen weer rechts?” vraagt Kitty.
“Nou dat had ik zelf nog niet eens gezien!” zegt de vrouw verrast. “Maar de dokter komt om mijn been langer te maken.”
“Dat zal wel een specialist zijn,” zegt Kitty. “Wat is jouw specialiteit eigenlijk?”
“De eerste paar maanden achterelkaar slapen,” zegt de vrouw en lacht.