“Wat is er met je neus gebeurd?” vraagt de vrouw bezorgd.
“Ik had een botsing en nu is die heel dik en rood,” zegt Kitty. “Maar nu weet ik dat ik mijn ogen moet gebruiken.”
“Die dingen zitten ook zó dicht bij elkaar,” zegt de vrouw begripvol.
“Ziet het er raar uit? vraagt Kitty.
“Dat geeft niet,” zegt de vrouw, “als het maar compleet is.”
“Ben jij ook compleet?” vraagt Kitty. “Ik zie hier al twee oren.
“Jullie kunnen je oren niet bewegen!” roept een man. “Ik wel!”
En hij laat zien dat hij dit kan.
“Zo, wat knap! Volgens mij kun je zo vliegen,” zegt Kitty.
“Soms wel!” zegt de man.
“Ik kan dat ook,” fluistert de vrouw tegen Kitty, en dan knijpt ze haar ogen stijf dicht. Daarna kijkt ze Kitty verwachtingsvol aan.
“Dat deed je heel goed,” fluistert Kitty.
De vrouw tovert een brede glimlach tevoorschijn.
In een rolstoel zit een vrouw die Kitty wel aankijkt maar niet reageert. Haar handen zijn tot vuisten gebald. Kitty tikt met een ballon op haar hand, in de maat van een liedje. De hand gaat iets omhoog naar de ballon toe en de vingers laten een beetje los. Kitty legt haar vingers in de hand van de vrouw. En wacht.
Heel langzaam vouwt de vrouw haar vingers om die van Kitty. Tot ze deze in een stevige greep heeft.
Dan komt de vrijwilliger om haar op te halen. Ze trekt de rolstoel naar achteren en Kitty’s vingers schieten uit de hand van de vrouw. De vrouw merkt het niet.