“Hallo Sinterklaas,” zegt Kitty tegen de man in de woonkamer, “ik wilde u vragen of ik een cadeautje krijg dit jaar.”
“Je krijgt één cadeautje,” zegt de man.
“Wat zit daar in?” vraagt Kitty.
“Daar zit niks in,” zegt de man, “want dan moet ik helemaal naar Ruinen.”
“Ja, dat is te ver,” beaamt Kitty.
“Je wil wel zo’n kleine piet hè?” vraagt de man.
“Ja,” zegt Kitty, “dat zou mooi zijn.”
“En die zwarte Pieten hebben we niet,” zegt de man, “alleen rode en groene”.
“Klak klak klak,” zegt de vrouw.
“Daar komt een paard aan,” zegt Kitty.
“Ik heb geen paard,” zegt de vrouw.
“Dan zingen we maar een liedje,” zegt Kitty.
Het liedje blijkt te hoog van toon.
“Dat was te hoog,” zegt Kitty met een zware stem.
“Veel te hoog,” antwoordt ze met een nog zwaardere stem.
“O jee, nu ben je in Sinterklaas verandert!” zegt Kitty.
“Ja hoor, maar wees maar niet bang,” bromt de vrouw.
“Nee hoor,” zegt Kitty, “ik geef je gewoon een kus.”
“Dag lieverd,” bromt de vrouw bij het afscheid.
“Dag mevr… Sinterklaas!” roept Kitty en de vrouw kijkt haar lachend na.
Op de gang sloft de man uit de woonkamer achter zijn rollator naar Kitty toe.
“Kitty!” roept de zuster, “hij wil je wat zeggen!”
“Ik zag je weglopen,” zegt de man, “en ik wilde je nog bedanken.”
“Dan krijg je een knuffel, wil je dat?” vraagt Kitty.
Dat wil de man. Daarna draait hij zich om en sloft terug naar de kamer.