Kitty zit naast een man die een boek leest over Drenthe. Hij wijst naar een foto van een meertje.
“Hier, hier en hier” wijst hij op alle delen van de foto, “daar gaan ze allemaal beton storten”.
Kitty kijkt de man beteuterd in de ogen. De man pakt haar hand vast en zegt: “het heeft geen haast hoor”.
“Mooi hoor”, zegt een vrouw, “je ziet er mooi uit.”
“Ik heb me speciaal opgedoft” zegt Kitty, “want hier wonen deftige mensen”.
“Dat klopt”, zegt de vrouw, “maar weet je dat je een prijs hebt gewonnen? Met de mooie witte strik en de kleine strikjes erboven en daarboven het haar.”
“Ik heb zelf ook een prijs gewonnen,” zegt de vrouw, “een kleintje”.
“Maar er zijn drie prijzen”, zegt Kitty.
“Ik heb toch geen drie zonen?” vraagt de vrouw.
“Nee, wel één”, zegt Kitty.
“Ja, die is nog klein, maar hij krijgt ook een prijs. Het is leuk om een prijs te krijgen.”
Aan de andere tafel is een man plotseling heel erg boos. Hij roept allemaal nare dingen naar de zuster.
“Raak hem niet aan!” zegt de vrouw bezorgd tegen Kitty.
Kitty gaat op de tafel zitten met de ukelele.
“Moet u wachten meneer?” vraagt Kitty de man en hij antwoordt met een hoop lelijke verwensingen.
“Ik ga voor u zingen zodat het minder lang duurt. Dat is dan speciale muziek voor u.”
Als Kitty begonnen is, valt de man meteen in. Samen zingen ze tot de zuster weer tijd heeft. De man klapt voor de muziek.
“Goh, bedankt voor het applaus dat je geeft”, zegt Kitty verrast tegen de man.
“Ja nou”, zegt de man, “hoor je die anderen soms klappen? Nee, ik weet tenminste hoe het hoort.”