Geen familie

Impressie van een bezoek van contactclown Kitty aan ouderen met dementie in een verpleeghuis.
De vrouw wenkt Kitty en roept: “kom eens hier!”
Ze raakt Kitty’s wang aan. “Brrr, veel te koud,” zegt ze. “Breng je me naar je moeder?”
Kitty knikt en wijst naar een vrouw aan de andere kant van de kamer.
“Nee,” zegt de vrouw, “dat is geen familie.”
Kitty stampt op de grond. De vrouw kijkt naar Kitty’s schoenen.
“Móóie schoenties,” zegt de vrouw. “Maar die zwarte strikkies?!”
Kitty stampt met beide voeten en de vrouw stampt met de hare. Dan zwaait de vrouw haar benen omhoog. Kitty zwaait haar benen helemaal omhoog.
“Hoei!” roept de vrouw. “Móói kontje!”
Kitty trekt verlegen de jurk over haar benen.
“Haha,” zegt de vrouw, “ik zag het toch!”
Ergens anders zit een vrouw te vloeken. Kitty gaat naast haar zitten en kijkt haar in de ogen.
De vrouw glimlacht en zegt: “jij bent een lief vrouwtje.”
Kitty wijst naar een andere vrouw in de kamer.
“Dat is mijn zuster,” zegt de vrouw. “Soms lacht ze wel. Nu slaapt ze.”
Kitty wijst naar nog een vrouw.
“Dat is een buurvrouw. Ik ken haar niet goed,” zegt ze. “Maar jij bent een lief vrouwtje.”
Kitty hurkt bij een andere vrouw. Ze heeft familie op bezoek maar die ziet ze niet.
De vrouw glimlacht als er oogcontact gemaakt is en tikt Kitty op haar neus. Kitty toetert en de vrouw lacht. Ze pakt Kitty’s hand en praat in onverstaanbare klanken. Kitty geeft de vrouw een knuffel.
“Leuk!” zegt de vrouw en ze zwaait Kitty uit.