Impressie van een bezoek van contactclown Kitty aan ouderen met dementie in een verpleeghuis.
“Wie ben jij?” vraagt de vrouw. “Ik ken je niet. Mag ik je een hand geven?”
“Ik ben hier ook pas voor de tweede keer,” zegt Kitty en stelt zich voor.
“Ik ben nu voor de vierde keer,” vertelt de vrouw. “Ik heb hier een tafeltje opgeruimd. Straks ga ik naar mijn moeder. Die is ziek.”
“Je hebt prachtige krullen,” zegt Kitty. “Zijn ze nieuw?”
“Dat heeft mijn man gedaan,” zegt de vrouw. “Die zit nu ergens anders.”
“Wat heb jij het getroffen met zo’n handige man,” zegt Kitty.
De vrouw glimlacht. “Dat heb ik zéker,” zegt ze.
De man heeft een klok op schoot.
“Ik ben op tijd zie ik,” zegt Kitty.
“Nee, deze is niet goed,” zegt de man. “Kijk: twee, drie, vier, vier, vijf. Twéé keer vier!”
“Oei,” zegt Kitty. “Heb jij dat ontdekt?”
Hij wijst naar een klok aan de muur. “Die andere klokken hier kloppen ook niet. Die klok dáár heeft twee keer een dríe,” zegt de man.
“Hoe komen die rare klokken hier terecht?” vraagt Kitty.
“Ik denk dat de klokkenmaker een foutje heeft gemaakt,” zegt de man.
“Je bent er achter gekomen wat er fout is,” zegt Kitty. “Heel slim.”
“Ik maak me er niet druk om,” zegt de man. “Ik heb een pleister bij de negen geplakt dus ik kan nu zien wanneer het half negen is”.
“Hè wie loopt er nou zó bij!” roept de vrouw die verderop zit. Ze wijst naar de wasknijper. “De stekker hangt er nog aan.”
“Het waait vandaag zo hard,” verklaart Kitty.
De vrouw lacht. “Haha! Denk je dat je daar aan blijft hangen, ga jij maar weer gauw de deur uit!”