Hartjes

Aan tafel zit een vrouw wat nors te kijken. Ze moet nog wennen. Na een paar liedjes wil ze wel praten.
“Heb je wel eens kattenkwaad uitgehaald?” vraagt Kitty aan haar.
De vrouw denkt even na en zegt dan: “ik heb de blonde krullen van mijn zusje afgeknipt.”
“Ben je toen later kapper geworden?” vraagt Kitty.
“Schooljuffrouw,” zegt de vrouw. “En mijn zusje ook. En nu moet je je thee opdrinken,” zegt de vrouw.
“Voor jou heb ik een dameskus als afscheid,” zegt Kitty en kust de vrouw haar hand.
“Dankjewel,” zegt de vrouw, “het was erg gezellig.”
“Wat ben je mooi ingenaaid,” zegt een andere vrouw tegen Kitty.
“Ik heb me opgedoft,” zegt Kitty.
De vrouw proest het uit. “Ik dacht dat je iets anders ging zeggen,” zegt ze.
“Opgedonderd? Dat komt straks pas,” zegt Kitty.
“Dat wist ik toen nog niet. Straks komt mijn opa, die heeft ook humor,” zegt de vrouw.
“Is hij niet te oud?” vraagt Kitty.
“Hij is pas veertig,” zegt de vrouw. “Ik ben zelf al ouder, zestig.”
“Opa!” roept de vrouw.
“Zit ‘ie soms in de kast verstopt?” vraagt Kitty.
De vrouw lacht. “Dat zou zomaar kunnen,” zegt ze.
“Met zo’n opa is het nooit saai,” zegt Kitty.
“Nee,” zegt de vrouw, “dan kunnen we lachen.”
“Heb je trouwens veel contact met al die hartjes?” vraagt de vrouw dan.
“O,” zegt Kitty, “je bent de eerste die snapt dat het contacthartjes zijn!”
“Dat wist ik allang,” zegt de vrouw. “Raak ze maar niet kwijt.”