In de band

Een man gaat naast Kitty zitten. Hij kijkt somber. Kitty pakt zijn hand.
“Ik wil niet meer leven,” zegt de man. “De dokter is één keer geweest. Hij zei: je hebt Alzheimer. Dus ik ga dood.”
“Vandaag toch niet,” zegt Kitty en geeft de man een knuffel. “Ik ga nog met de vrouw tegenover je zingen. Want een dag niet gezongen is een dag niet geleefd!”
Kitty en de vrouw zingen een liedje, begeleid op de ukelele.
De man zegt lachend: “ik heb ook gitaar gespeeld, in een band! Wist je dat? De zaal was vol en iedereen klapte.”
Een vrouw vraagt: “wat is dit?”
“Het is een knuffelkonijn,” zegt Kitty, “dat is lekker knus.”
Even later heeft de vrouw Kitty’s konijn van tafel gepakt en half onder haar trui gestopt.
“Mag ik het konijn weer terug?” vraagt Kitty aan de vrouw.
“Nee, die is van mij,” zegt ze. “We hebben er allemaal één gekregen.”
“En is deze van jou?” vraagt Kitty.
“Ja,” zegt de vrouw, “maar ik vind er niet veel aan. Je mag ‘em wel hebben.”
Aan een andere tafel zit een man met zijn echtgenote.
Kitty begroet hem verrast. Opgetogen begint de man te vertellen.
“Ze zouden er vier dagen over doen. Wij deden het in drie!”
Wat werkten jullie snel! zegt Kitty verbaasd.
“En in de marine, tweehonderdvijvenzeventig jaar,” zegt de man.
“Foei wat lang,” zegt Kitty, “was het er zo naar?”
“Ja,” zegt de man somber.
“Wat fijn dat je vrouw er dan nu is,” zegt Kitty. “Ze is lief hè?”
“Ja,” zegt de man lachend, “een mooie lieverd!”