Les

Impressie van een bezoek van contactclown Kitty aan ouderen met dementie in een verpleeghuis.
“Wat een leuke naam,” zegt de man als Kitty zich voorstelt. Zijn eigen naam is hij vergeten.
“Ik ben muziekleraar,” herinnert hij zich.
Samen met de man zingt Kitty een paar liedjes.
“Je moet een leuke man vinden,” zegt hij.
“Een leuke man ja,” zegt Kitty. “Heb jij ook een leuke man?”
“Ja,” zegt de man. “Mamááá!” roept hij luid.
Er komen tranen uit zijn ogen.
“Het is allemaal nat,” zegt de man.
“Dat geeft helemaal niks,” zegt Kitty.
“Je bent een leuke gekke meid,” zegt de man.
“Zullen we dan trouwen?” vraagt Kitty. “Ik heb er de jurk al voor aan.”
“Ja dat doen we,” zegt de man.
“Nee,” zegt de vrouw die naast hem zit. “Die jurk moet gewassen. Ik doe het zelf, maar misschien moet je het laten doen. Hij zit vol barsten.”
“O, de kreukels, ja dat moet je wassen,” zegt Kitty. “We stellen het trouwen even uit, goed?”
De man vind het goed om wat later te trouwen.
“Als het winter wordt, moet je de jurk in de tuin leggen. Niet in de modder, in het gras. Schoner wordt ‘ie niet,” vervolgt de vrouw.
De man moet lachen. “Daar heb ik nog nooit van gehoord!”
“Ik ga de jurk in de tuin leggen,” zegt Kitty. “Wat een goed idee!”
“Nu moet je me nadoen,” zegt de man.
“Ja natuurlijk, jij bent de leraar,” zegt Kitty.
“Eén twee drie vier,” zegt de man.
“One two three four,” telt Kitty.
Het is even stil. “Dat is goed,” zegt de man dan. “Dat is veel ouder.”