Met stipjes

“Potjandulleke!” riep een vrouw toen ze Kitty de kamer zag binnenkomen. Ze liet de aardappel zien die ze schilde en wees op de schil. Zo koop je ze, zei de vrouw. En zo kook je ze, zei ze, terwijl ze op het geschilde deel wees. De vrouw vond haar benen erg dun. Ze tilde een been hoog in de lucht. “Potjandulleke” riep Kitty, bent u ballerina? Dat niet maar ze had vroeger veel gedanst. Een andere vrouw had een boek met een boot op de voorkant. Ze wilde er wel samen met Kitty mee naar Spanje varen. Er was ook een vrouw die heel veel moeilijke woorden gebruikte. Een andere vrouw zei: en ze lacht nooit. Maar even later zat de vrouw toch te lachen. Een man kwam even kijken, riep “poppenkast!” en verdween. Hij houdt niet van clowns, zei een vrouw. Samen met een vrouw die Elsje heet, zong Kitty Elsje Fiederelsje, steeds hoger van toon. Dat vonden ze allebei niet zo mooi klinken. De vrouw vond Kitty’s kostuum wel heel mooi en somde steeds op wat ze mooi vond. Alleen de kleur van Kitty’s haar, die vond ze gek. De man die weggelopen was kwam weer omdat het etenstijd was. Hij zei: je moet maar gaan dweilen, misschien gaan al die stipjes dan ook van je af! Nee, hij hield niet van clowns. Bij het afscheid nemen gaf hij een hand en zei: tot gauw!