Niet pluis

“Is die sinaasappel zuur?” vraagt Kitty aan de vrouw.
“Hier proef maar,” zegt ze en Kitty en de vrouw steken allebei een partje in hun mond.
De vrouw trekt een vies gezicht en Kitty kijkt vies terug.
De vrouw biedt Kitty nog een stukje aan en Kitty weigert.
“Neem!” zegt de vrouw streng, “wij eten sámen.”
Een andere vrouw zit in de hoek met naast haar een plakboek.
“Mag ik daar in kijken?” vraagt Kitty aan de vrouw.
Ze vindt dat goed. Kitty ziet een foto waar de vrouw met haar kleindochter op staat. De vrouw herkent de mensen op de foto niet.
“Oh nee!” roept de vrouw, “doe die gauw weg! Dat meisje is misbruikt. En ik deed zó voor die meisjes,” zegt ze enthousiast en zwaait daarbij haar armen wijd uit elkaar en raakt Kitty op het hoofd. De vrouw merkt dit niet.
“Woonden de meisjes bij je?” vraagt Kitty.
“Ja en bij mijn ouders en wij hielpen ze.”
Ze pakt Kitty stevig bij de hand.
“Ik ben er niet meer,” zegt de vrouw.
“Je bent hier,” zegt Kitty.
“Maar over een poosje ben ik helemaal weg en dan komt er een nieuwe.”
“Gaat die ook voor de meisjes zorgen?” vraagt Kitty.
“Ja,” zegt de vrouw, “zo gaat dat.”
“Weet je wat je moet doen bij die gemene kerels?” vraagt de vrouw.
“Ik denk dat jij het weet,” zegt Kitty.
“Je moet hard knijpen!” zegt ze. “En: boem!”, en ze bokst haar vrije hand voor zich uit.
“Goed oppassen lieverd,” zegt de vrouw als Kitty afscheid neemt.
“Bedankt schat,” zegt Kitty tegen de vrouw, “dat komt goed.”