Om op te eten

Kitty kijkt de vrouw aan. De vrouw fronst. Kitty zet het konijn voor haar neer. De vrouw slaat het konijn op de kop.
Ergens anders roept een vrouw: “we gaan naar de markt!” en Kitty gaat bij haar zitten.
“O wat mooi,” zegt de vrouw. “Die jurk. Loop je buiten ook zo?”
“Jazeker, en ik ga dadelijk naar de markt,” zegt Kitty.
“Daar werkt mijn vader!” zegt de vrouw. “Hij geeft je vast wel een mandarijn.”
Kitty rommelt in de tas. “Ik had nog wat fruit dacht ik,” zegt Kitty. “Hier een ei!”
“Ja dat is ook fruit,” zegt de vrouw. “Het is uit de natuur.”
“Heel gezond,” zegt Kitty. “Jouw vader, die heeft toch zo’n mooie snor?”
“Ja, maar dat vind ik vies,” zegt de vrouw. “Alles wat hij eet blijft er in zitten. Als hij straks thuiskomt wast hij eerst zijn gezicht. En daarna gaat hij televisie kijken.”
“Het is zo’n lieve man, je vader,” zegt Kitty.
“Ja ik heb een heel goede band met hem,” zegt de vrouw.
“Wat leuk dat ik hem straks op de markt zie,” zegt Kitty. “Ik zal hem de groeten van jou doen!”
“Leuk!” zegt de vrouw. “Maar niet met vreemde mensen meegaan. Jij bent zo’n lief meisje! Alle jongens komen straks achter je aan. Maar je kan ze níet vertrouwen!”
“Ik beloof dat ik oppas,” zegt Kitty, en loopt naar de vrouw aan tafel. “Voorzichtig!” roept de vrouw nog.
De vrouw aan tafel kijkt het konijn nu vriendelijk aan.
“Het konijn is jarig,” zegt Kitty. “Twee jaar is hij nu.”
“Dat is toch oud voor zo’n beestje. Maar hij wordt groter. En dan wordt hij opgegeten.”
“Wát?” zegt Kitty. “Eet jij konijn?”
“Dat heb ik wel eens gedaan,” zegt de vrouw met een ondeugend lachje. “Alle vier de poten.”
“En de oren ook?” vraagt Kitty.
De vrouw lacht. “Lekker, daar kun je lekker op knabbelen.”
Kitty kijkt de vrouw geschrokken aan.
“Deze niet hoor,” zegt de vrouw. “Die is van jóu!”
“Ik dacht al…” zegt Kitty. “Je bent een lieve vrouw.”
“Je moet maar gauw weer eens komen,” zegt de vrouw.