Pokemama

“Hé vriendin!” roept de vrouw.
“Wat heb jij gedaan vandaag?” vraagt Kitty.
“Ik heb een Pokemon gevangen,” zegt de vrouw.
“Wat voor één was het?” vraagt Kitty.
“Een rooie zwarte,” zegt de vrouw. “En die heb ik aan hem gegeven.”
De man naast haar lacht.
“Hij is Pokepappa en ik ben Pokemama,” zegt de vrouw. “En jij bent onze Pokebaby.”
“O, dan kom ik uit je buik,” zegt Kitty.
“Ja!” zegt de vrouw.
“Nee,” zegt de man, “die hebben we verkocht voor heel veel geld.”
“Hoeveel geld precies?” vraagt Kitty.
“We kunnen de vakantie ermee betalen,” zegt de man. “Naar Amerika. Voor een jaar.”
“Zo lang kan Pokebaby me niet missen,” zegt de vrouw tegen de man.
“Ze kan ook mee,” zegt de man.
“Wat is een Pokemon eigenlijk?” vraagt Kitty.
“Dat weet ik niet,” fluistert de vrouw met een schuldig gezicht.
“Weet jij wat het is?” vraagt Kitty aan de man.
“Dat is mooi,” zegt de man.
Een andere vrouw zegt: “ik kom uit Den Haag.”
“Ah,” zegt Kitty, “waar de koningin woont. Kwam je wel eens bij haar thuis?”
“Ja vaak,” zegt de vrouw. “Er waren vaak feestjes en dan kwam een hele stoet kleine kinderen. De kleinste was zó,” zegt ze en gebaart een grootte van twintig centimeter.
Als Kitty afscheid van haar neemt, drukt de vrouw haar mond tegen die van Kitty en toetert een hard scheetgeluid.