Streng

Impressie van een bezoek van contactclown Kitty aan ouderen met dementie in een verpleeghuis
Kitty bukt om de vrouw in de ogen te kijken en zegt: “goedemiddag!”
“Je bent te vroeg,” zegt de vrouw. “Dat is jammer, anders konden we praten. Maar ik moet werken.” De vrouw legt een drijfnat doekje op een bord met een bordje er overheen. Dan giet ze het af in de gootsteen.
“Ik dacht dat er nu pauze was,” zegt Kitty. “Daar keek ik naar uit.”
De vrouw rommelt nog even door in de keuken en laat zich na een poos overhalen om te zitten.
“Je mag nooit vrijuit praten,” zegt de vrouw.
“Toch wel als je eerlijk bent?” vraagt Kitty.
“Jawel, maar niet als je jong bent,” zegt de vrouw. “Dan zeg je dat soort dingen niet. Ik ben ook jong. Of, nu niet echt. Nu ben ik zestig denk ik.”
“Heb je wel gezegd wat je kwijt wilde?” vraagt Kitty.
“Ja bij mijn moeder, maar toen was het te laat. Ik moest altijd helpen.”
“Wat ontzettend lief dat je dat deed!” zegt Kitty.
“Lief?!” roept de vrouw. “Dat dóe ik gewoon.”
“Ik vond het fijn dat we konden praten,” zegt Kitty.
“Ik ook,” zegt de vrouw. “Ga je nu een versje spelen? En wat nog meer?”
“Ik ga met jou zingen en daarna nog op ziekenbezoek,” zegt Kitty.
“Doe maar heel erg je best,” zegt de vrouw.
“Je bent hier verkeerd,” zegt de vrouw op bed. “Díe kant op!”
“Ik verdwaal ook altijd,” zegt Kitty. “Ik ga ergens muziek maken. Hou jij daar misschien van?”
De vrouw ziet het instrument. “Een oekele,” zegt ze. “Mooi.”
Kitty zingt samen met de vrouw een paar liedjes.
“Dat kun je goed!” zegt Kitty. De vrouw kijkt Kitty lachend aan.
“Ja mooi,” zegt de vrouw. “En nu díe kant op!”