Twee

Impressie van een bezoek van contactclown Kitty aan ouderen met dementie in een verpleeghuis.
“O ben je er al,” zegt de vrouw.
“Als je klaar bent gaan we samen zingen,” zegt Kitty en wacht tot de vrouw het gebit weer op de goede plek heeft. Dan begint ‘twee ogen zo blauw’. Na het liedje kijkt de vrouw Kitty aan.
“Ik heb geen blauwe ogen,” zegt de vrouw.
“Dan klopt dit lied niet,” zegt Kitty. “Welke doen we dan?”
“Twee ogen zo blauw,” zegt de vrouw.
Na het liedje snijdt de vrouw met een vorkje haar cakeje door de helft.
“Wilde je liever twee?” vraagt Kitty.
“Twee is meer,” zegt de vrouw en schrokt het halve cakeje naar binnen. Ze schuift haar bordje naar Kitty.
“Dit is de helft,” zegt de vrouw. “Voor jou.”
Voorzichtig stopt ze een stukje in Kitty’s mond.
“Ik ben het!” zegt Kitty als als een andere vrouw haar de deur wil weigeren. “Die met die rooie neus?”
“Ja daar kan ik niks aan doen,” zegt de vrouw.
“Dat zei de dokter ook,” zegt Kitty. “Maar zelf ben ik gelukkig ook dokter.”
De vrouw lacht en Kitty loopt naar haar toe.
“De dokter is een gewoon mens met drie hulpjes,” zegt de vrouw. “En hij heeft een gewone neus.”
“Ik kom nu jou inspecteren,” zegt Kitty en kijkt de vrouw indringend aan. De vrouw gniffelt.
“En daar zie ik: een knobbeltje onder je ogen!” zegt Kitty. “En die is stuk want er zitten gaten in. Het zijn er twee!”
De vrouw knijpt in haar neus.
“Ben jij niet op school geweest? Het is één neus,” zegt de vrouw. “Tussen de gaten zit een plankje, dát is de neus.”
“Is die niet lek als er gaten zitten?” vraagt Kitty.
“Daar kan ik mijn vingers indoen,” zegt de vrouw. “En er komt lucht uit.”
“Dan ben ik klaar met de inspectie,” zegt Kitty. “Je bent gewoon erg mooi!”
“Ja!” zegt de vrouw en lacht.