Veel muziek

De man kijkt Kitty verbaasd aan.
“Wat een rare kokkel heb jij,” zegt hij. “Zo loop je toch niet rond! Is het een ei?”
“Het is meer een tomaat,” zegt Kitty. “Ik heb wel geluk dat ‘ie precies in het midden van mijn gezicht zit.”
“Dat is wel goed,” zegt de man en lacht. “Maar neem maar een kunstneus.”
“Wat was jouw beroep vroeger?” vraagt Kitty.
“Ik maakte veel muziek,” antwoordt de man. “Maar nu is mijn mond niet zo goed meer.” Hij beweegt zijn lippen als een vis.
Kitty speelt een liedje en de man zingt mee.
“Je stem is wel heel goed,” zegt Kitty.
“Echt?” zegt de man. “Daar doe ik niet veel mee, maar we zullen zien.”
“Ik luister alleen,” zegt de man naast hem. “Ik vind het mooi maar je hebt wel een rare neus.”
“En u zong ook,” zegt Kitty tegen de vrouw die verderop zit.
“Ja, want ik riep je al een hele poos,” zegt de vrouw, “maar ik wist niet of je het kon horen.”
“Wie is dat?” vraagt een andere vrouw aan haar.
“Dat weet ik niet,” zegt de vrouw. “Maar mijn man zei dat je er niet aan moet komen, dan gaat ze door de war.”
In een rolstoel ligt een vrouw. Ze maakt een beetje geluiden. Kitty zingt voor haar een paar liedjes. Haar mond beweegt mee in de maat. Ook wiebelt ze met een voet.
“Moesje hield vroeger veel van muziek en zong vanalles,” vertelt haar dochter die op visite is. “Het lijkt nu net alsof ze meezingt.”
Kitty zingt nog een liedje en de geluiden die de vrouw maakt, zijn weer in de maat van het liedje.
“Heel mooi,” zegt de vrouw dan, duidelijk verstaanbaar.