Weg ermee!

“Waar kom jíj nou vandaan?” zegt de vrouw verbaasd.
“Ze hebben me buiten op de stoep gevonden,” zegt Kitty, “en toen ben ik hier heen gebracht.”
“Ach,” zegt de vrouw ernstig, “dan kun je hier wel logeren.”
Kitty geeft de vrouw een knuffel.
“En je knuffelt ook nog!” zegt de vrouw, “maar dat vertellen we niemand! Dan wil iedereen dat!”
“En speel je ook?” vraagt ze als ze de ukelele opmerkt.
“Ik speel en dan ga jij zingen,” zegt Kitty.
De vrouw zegt dat ze dat niet kan maar zingt dan opgewekt mee als Kitty inzet.
“Hou toch op!” zegt de man naast haar.
“Hij is altijd boos,” zegt de vrouw.
Kitty pakt een paar ballen en geeft er één aan de man. Hij stuitert de bal voor zich op tafel. Kitty rolt de andere bal over de tafel naar de man.
“Weg ermee!” zegt de man stug en hij rolt de bal terug naar Kitty.
Kitty doet alsof de bal iets smerigs is en rolt deze gauw terug naar de man.
“Weg ermee!” zegt hij weer en rolt keurig terug naar Kitty. Zo rollen de man en Kitty de bal een poos, al mopperend, heen en weer.
Inmiddels is er nog een man aan tafel verschenen.
“Hou je van muziek?” vraagt Kitty aan deze man.
“Mooi,” zegt de man knikkend.
Kitty speelt en zingt voor de man en hij neuriet zeer toonvast mee. In de deuropening kijkt zijn familie lachend toe.
“En ‘de vreemde arme snuiter,’ ken je dat lied ook?” vraagt Kitty.
De man knikt glimlachend en hij neuriet ook dit lied mee. Het liedje maakt zijn onderlip aan het trillen van ontroering.